රාත්රිය...
සදු නැති අමාවක.
රන් හිරු වඩින,
උදෑසන...
අතිනත් පටලවා,
අපි ගිය අපුරුව
මතකද...
ගන් දෑල ඉහත්තාවටම,
අනන්තය සොයාගෙන.
'දුයිෂන්ගෙ' බස් වලට අවනතව.
ආදරයේ මිරිගුව ලග,
ඉකි ගසන පෙම්වතුන් දැක,
හිනහුනා මතකද උන්ට?
නැති බව කියා,
අපිට ඔය වේදනාව.
හරිම පුදුමයි නේද?
අපි දැන් දුක සැප සමව විදින,
පෙම්වතුන් නොව.
හොදම යාලුවො නේද?
0 comments:
Post a Comment